Web Analytics Made Easy - Statcounter

ایسنا/سمنان مدیرکل منابع طبیعی وآبخیزداری استان سمنان از تبدیل تدریجی آلودگی خاک به یک تهدید فراگیر جهانی خبر داد و گفت: بنا بر نظرات کارشناسی و تحقیقات انجام شده در این بخش یک سوم خاک زمین بر اثر توسعه ناپایدار و فعالیت‌های مخرب انسانی نابود شده است.

جعفر مرادی حقیقی ۱۴آذرماه در مراسم روز جهانی خاک در سالن شهید نقاشیان اداره کل منابع طبیعی وآبخیزداری استان سمنان اظهار کرد: امروزه، خاک به یک تهدید پنهانی در زیر پای انسان‌ها بدل شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی تصریح کرد: خاک منبع عظیم ثروت اندوزی برای جامعه انسانی است و بسیاری از مسائل حیاتی و نیازهای ضروری انسان و جامعه به آن وابسته است.

مدیرکل منابع طبیعی وآبخیزداری استان به اهمیت خاک در زیست انسانی پرداخت و گفت: بیش از ۹۵ درصد نیازهای غذایی بشر و درصد قابل توجهی از پوشاک و سایر مایحتاج جمعیت رو به رشد انسان در بستر خاک تولید و تأمین می‌شود این در حالی است که بشر با اقداماتی که در راستای توسعه و زندگی راحت تر انجام می دهد باعث آلودگی و نابودی این منبع مهم زیستی مهم شده است.

مرادی حقیقی به معضل نامرعی بودن آلودگی‌های خاکی در قیاس با دیگر آلودگی‌ها خاطرنشان کرد: بسیاری از تغییرات و آلودگی‌های ایجاد شده در زمین توسط انسان قابل مشاهده است، این در حالی است که آلودگی خاک تقریبا نامرئی اما بسیار خطرناک است.

وی ادامه داد: در واقع آلودگی خاک یک تهدید پنهانی در زیر پای انسان است، آلودگی خاک ازطریق کشاورزی ناپایدار،فعالیت‌های صنعتی، معدنی و زباله‌های مناطق مسکونی به وجود می‌آید.

این کارشناس حوزه کشاورزی و منابع طبیعی افزود: خاک دارای پتانسیل بالایی برای فیلتر کردن و جذب آلاینده‌ها و تخریب و کاهش اثرات منفی آلاینده‌ها است، اما این ظرفیت محدود است.

مرادی حقیقی عنوان کرد: تا کنون یک سوم از خاک کره زمین بر اثر توسعه ناپایدار فعالیت‌های انسانی نابود شده است، با توجه به پیش‌بینی افزایش جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۹ میلیارد نفر، آلودگی خاک به یک تهدید جهانی تبدیل خواهد شد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی منابع طبیعی و آبخیزداری استان سمنان خاک روزجهانی خاک جام جهانی ۲۰۲۲ قطر قیمت طلا منابع طبیعی آلودگی خاک یک تهدید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۲۸۳۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا دیگر از دیدن سریال‌های «نون. خ» و «زیرخاکی» نمی خندیم

همشهری آنلاین: حتما برای‌تان پیش آمده که در محفل و مجلسی جدی ـــ و حتی بگذارید بگوییم عبوس ـــ حاضر باشید که به هر دلیلی نباید بخندید؛ یعنی در آنجا خندیدن از نظر اخلاقی، عملی نادرست تلقی می‌شده است اما ناگهان خنده به زیر پوست‌تان خزیده و عضلات صورت‌تان را چنان به هر سو کشیده که چاره‌ای جز خندیدن نداشته‌اید. به‌ احتمال زیاد در این وضعیت سعی کرده‌اید با پرت‌کردن فکرتان از موضوعی که شما را به خنده می‌اندازد یا با فشار زبان به سقف دهان‌تان یا مَکِش قشر درونی چپ و راست لپ‌تان یا با منقبض کردن عضلات صورت‌تان‌ جلوی خنده‌تان را بگیرید. بماند که در چنین موقعیتی چهره آدم چقدر خنده‌دار و مسخره می‌شود و حتی ممکن است به سوءتفاهم بیشتری دامن بزند. خندیدن خصلتی انسانی است و نمی‌توان کسی را به دلیل خندیدن سرزنش کرد. خنده را می‌توان مثل سلاحی شخصی یا رویکردی فردی در مقابله با مشکلات به‌کار گرفت اما پرواضح است که هر موضوعی مسبب خنده نمی‌شود. این نکته‌ای است که فیلمنامه‌نویسان سریال‌ها و فیلم‌های ایرانی از آن غافل‌اند.

آنری برگسون (متولد ۱۸ اکتبر ۱۸۵۹ ـ درگذشته ۴ ژانویه سال ۱۹۴۱)، فیلسوف نامدار فرانسوی، رساله‌ای موجز و مختصر در باب خنده دارد که به فارسی هم ترجمه شده است. برگسون در این اثر کم‌حجم اما بدیع و عمیق، سه خصلت اصلی برای خنده برمی‌شمرد. اول اینکه خنده خصلتی انسانی است. اگر شیء یا حیوانی و به‌طور کلی هر پدیده‌ای انسان را به خندیدن وادارد، به اعتقاد برگسون، به دلیل رفتار یا حالت انسانی آن است. از این منظر، انسان صرفا جانداری نیست که می‌خندد بلکه جانداری است که می‌خنداند و اگر ما به چیزی (اعم از جاندار یا غیرجاندار) می‌خندیم، حتما به سبب شباهتش به انسان یا تأثیر انسان بر آن است. ویژگی دومی که برگسون، آن را با خنده ملازم می‌داند، بی‌احساسی است. منظور برگسون از بی‌احساسی، متاثر نشدن است؛ نوعی برخورد عاری از احساس و از سر شعور و منطق برای خندیدن به موضوعی لازم است. اگر ما از زمین‌خوردن چاپلین یا سقوط باستر کیتون متاثر شویم، توانایی خندیدن به موقعیت آنها را از دست می‌دهیم؛ پس برخورد سرد و منطقی با پدیده‌ای احساسی و غیرمنطقی است که ما را به خنده می‌اندازد. نکته سوم، مسری‌بودن خنده است. برگسون برای خنده، نقشی اجتماعی قائل است و معتقد است که خنده به نوعی تفاهم و اشتراک نیاز دارد. در واقع خنده به درک متقابلی نیاز دارد تا گروهی از افراد را درگیر کند. از دید برگسون، خنده حاصل غفلت است و نوعی مجازات اجتماعی برای شخصِ غافل محسوب می‌شود. کسی که به هر دلیلی در اجتماع، موجبات خنده دیگران را فراهم می‌سازد، غفلتی کرده که او را از وضعی طبیعی که مورد پذیرش اجتماع است خارج کرده و به موضوع خنده سایرین بدل کرده است.

جدا از آشنایی با تکنیک‌های فیلمنامه‌نویسی و نگارش سریال‌های تلویزیونی، توجه به این ۳ خصلت خنده در نگارش یک فیلمنامه موفق برای سینما یا تلویزیون بسیار مهم است. نویسنده‌ای که هیچ تلقی‌ای از این خصلت‌ها ندارد مدام دست به دامن کلیشه‌ها برای خنداندن مخاطب می‌شود و در آخر هم ناکام می‌ماند. بخشی از علت شکست دو سریال کمدی نوروز و ماه رمضان امسال را باید در این ناآشنایی جست‌وجو کرد.

کد خبر 846940 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها فلسفه خبر مهم فیلمنامه - فیلنامه نویس مجله فلسفه تلویزیون - صدا و سیما

دیگر خبرها

  • سن مناسب برای فرزندآوری؛ از تصویر تا واقعیت
  • تداوم فعالیت سامانه بارشی و ناپایدار‎ی‌های محلی در اصفهان/ هوا گرم‌تر می‌شود
  • «مهاجرت» توازن توانمندی‌های توسعه‌ای را دگرگون می‌سازد
  • ۵ صفحه مجازی هنجارشکن مسدود شد
  • ۵ صفحه مجازی به دلیل انتشار محتویات خلاف اخلاق و عفت عمومی مسدود شد
  • تنفس زمین نیازمند آگاهی/ ردپای انسان در نابودی محیط زیست
  • چرا دیگر از دیدن سریال‌های «نون. خ» و «زیرخاکی» نمی‌خندیم
  • (ویدئو) توضیحات کریمی قدوسی درباره توییت‌های جنجالی اخیرش
  • سرمایه گذاری انسانی در ساماندهی نظام تعلیم و تربیت
  • چرا دیگر از دیدن سریال‌های «نون. خ» و «زیرخاکی» نمی خندیم